بخشی از شیمی که به بررسی ساختار و جهتگیری اتمها در ترکیبات و هم چنین جهت گیری فضایی مولکولها میپردازد و تاثیر این ساختار و جهت گیری را در انجام واکنش موشکافی می کند.
ایزومرهایی که تصویر آینه‌ای یکدیگرند را انانتیومتر میگویند. دو اسید لاکتیک متفاوتی که مدلهای فضایی متفاوتی دارند و ایزومر فضایی هستند، انانتیومر هستند. انانتیومرها خواص فیزکی مشابهی دارند، مگر از نظر جهت چرخاندن سطح نور قطبیده.
مولکولهایی که بر تصویر آیینه‌ای خود قابل انطباق نیستند، کایرال هستند. کایرالیته ، شرط لازم و کافی برای موجودیت انانتیومرهاست. مثل این است که بگوییم: ترکیبی که مولکولهایش کایرال هستند، می‌توانند بصورت انانتیومرها وجود داشته باشند. ترکیبی که مولکولهایش ناکایرال هستند (فاقد کایرالیته)، نمی‌توانند بصورت انانتیومرها وجود داشته باشند.
مخلوطی از انانتیومرها به مقدار مساوی را مخلوط راسمیک میگویند. یک مخلوط راسمیک از نظر نوری غیرفعال است. هنگامی که دو انانتیومر باهم مخلوط می‌شوند، چرخش ایجاد شده توسط یک مولکول، دقیقا با چرخش مخالف ایجاد شده توسط مولکول انانتیومر خود خنثی می‌شود.
کاربرد شیمی فضایی در علوم داروسازی و بیولوژیک مشخص می شود .برای مثال در دهه ی ۵۰ میلادی دارویی به دلیل تاثیر نامطلوب یکی از انانتیومرها توسط مقامات مسول از مراکز عرضه دارو جمع آوری شد . این دارو یک ترکیب راسمیک بود که در آن دو انانتیومر وجود داشت. یکی از انانتیومر ها در درمان یک بیماری به کار می رفت حال آن که انانتیومر دیگر باعث ایجاد ناباروری میشد. پس شناخت ترکیبات کایرال و راسمیک و انانتیومر ها در علوم دارویی دارای اهمیت زیادی است که اینها همگی زیر مجموعه شیمی فضایی هستند. علاوه بر این در شیمی فضایی تلاشهای فراوانی در راستای ساخت ترکیباتی تنها با حضور یکی از انانتیومرها که خواص مطلوب را دارا است انجام میپذیرد که بازخورد این تلاش ها پیشرفتهای بسیار در علوم دارویی است.